Het nieuwe, altijd afgebroken oud
getransformeerd, gekneed tot anders
verloren tijd, nieuw zelfbehoud
Weer ruimte vrij, een leegte groter
op te vullen naar nieuwe wens, schenk ik
oude geneugten, als laatste druppels brandstof in mijn motor
Het vuur dat gestaag blijft vreten
je vlam die eerder dooft
’t ja knikken naar je geweten
Ja, het is het verstikken van je oordeel
het verliezen van je voordeel
het moeten accepteren, geen behoefte te verweren
De reis ontnomen aan ‘t verschiet
met al het trekken aan ’t leven, en toch daarin
het stiekem genieten van je verdriet
Het droombeeld, nooit geworden tot ideaal
daar het streven niet genoeg was
was het toch een mooi verhaal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten