was zogenaamd wat aan het staren
als zij daar liep, met opgestoken haren
dan leek het alsof we steeds weer
voor elkaar, een nieuwe indruk waren
nu veel later, de stilte die ‘t graf omringt
ingebed in een zee van rozen
denk ik weer aan die plek, al klinkt het gek,
kijk door de ramen, je staart me aan, we blozen
was jij ooit tot mij gekomen, dan voelde je
die intrinsieke hartstocht ook.
schat jij bent het mooist fictief, een meid als
jij heb ik te lief, droom je tot ik opga in de rook
Geen opmerkingen:
Een reactie posten